Kelimeler, kavramlar, deyimler, atasözleri ve benzeri unsurlar; onları üreten toplumun kültürünü, dinini, dilini ve hayata bakış açısını nesilden nesile aktararak canlı kalmasını sağlayan en önemli yapı taşlarındandır. Bu unsurları hayatın her alanında varlığını sürdürecek şekilde yaşatmak, her şeyden önce millî, ahlaki ve hatta dinî bir sorumluluktur.
Bir toplumun millet vasfını kazanabilmesi, ancak kendi kültürel değerlerini oluşturabilmesiyle mümkündür. Başkalarının değerleriyle ayakta kalmaya çalışan; kendi kimliği, şahsiyeti ve millî haysiyeti oluşmamış bir toplum, tahakküm altında yaşamaya mahkûm olur.
Bu millî duruş; asırların birikimiyle oluşmuş olan dinî, ahlaki ve millî vasıfların korunup geliştirilmesi ve gelecek nesillere sağlam bir dille aktarılmasıyla sürdürülebilir. Dil ve onun oluşturduğu kültür bu açıdan özenle korunmalıdır; aksi hâlde bozulma, çürüme ve kokuşma, toplum içinde kendini açıkça hissettirmeye başlar.
Bir milleti ayakta tutan dinamiklerin başında şüphesiz din gelir. Din; samimi bir inanç ve saf, içten bir yaşantıyla toplumsal hayatın manevi huzurunu sağladığı gibi, milletçe birlik ve beraberliği de tesis eden harçtır. Bu duyguların zayıflayıp işlevini kaybetmesi durumunda, manevi sarsıntılar kaçınılmaz olur.
Bu sebeple, dinin korunması ve kollanması; huzur, barış, dayanışma ve özellikle zor zamanlarda birlik içinde hareket edebilmek için zaruridir. Ancak bu anlamda dinin korunabilmesi, dilin korunup kollanmasına bağlıdır. Çünkü din, kendini ifade edebilmek için kelimelere ve kavramlara ihtiyaç duyar.
Dil bozulduğunda, dinin de bozulması kaçınılmaz hâle gelir.
“Bir milletin dinini bozmak istiyorsanız, önce dilini bozun” denmiştir.
Merhum Cemil Meriç de bunu, “Kamus namustur.” sözüyle veciz bir biçimde ifade etmiştir.
Elbistan ve Malatya çevresi, bazı ilim adamlarınca eski Türkçenin en doğru ve yaygın biçimde kullanıldığı yerlerin başında gelir. Gerçekten de bu yöre, hem kelime zenginliği hem de ağız özellikleri bakımından oldukça dikkat çekicidir. Yaşanmışlıkların derinliği nedeniyle, yörede atasözleri, deyimler ve kavramlar çok yönlü biçimde hâlen kullanılmaktadır. Özellikle yaşlılarımız, bu dili aslına uygun şekilde, kısmen de olsa konuşmaya devam etmektedir.
Ne yazık ki popüler kültürün getirdiği yozlaşma dili de etkilemiş ve geçmişiyle, dolayısıyla geçmişinin diliyle problemi olan nesillerin ortaya çıkmasına neden olmuştur. Dille birlikte kaybolan dinî, ahlaki ve millî değerlerimiz; yeri doldurulamayacak şekilde yitip gitmektedir. “Vah esefâ!” demekten başka ne gelir ki elimizden…
Şunu da unutmamak gerekir:
Bu dili bu kadar zengin ve güzel kılan, insanımızın yaşanmışlığı ve dili ihtiyaçlarını karşılamak adına en verimli şekilde kullanma çabasıdır. Türkçe; ahenk, kıvraklık ve telaffuz güzelliği açısından dünyanın en güzel dillerinden biridir.
Bu dili bizlere kadar taşıyıp miras bırakan ecdadı tanımak, dilin serüvenini anlamak açısından son derece önemlidir. İnsanımızın dertleri, beklentileri, hevesleri, umutları ve elbette değerleri… İşte dili ve onu konuşan insanı değerli kılan, bu duygulardır. Sadece bu bile, büyüklerimizi; kişilik, şahsiyet ve erdemlilik bakımından örnek almamızı ve onları tanımamızı bizim için gerekli kılmaktadır.
FormArt Medya Ajans
News
